Wat vond hij het prachtig in het park, onze zoon keek zijn ogen uit! Hij zag voor het eerst eenden zwemmen en kraaide verrukte kreten uit van verwondering, zoals alleen een jongetje van 1,5 dat kan. Fantastisch vond ik dat om te zien en smolt van binnen. Dat gezichtje sprak boekdelen en wat is dat genieten.
Bijna gelijk na dit moment dacht ik jeetje wat is het toch eigenlijk zonde dat wij niet meer zo verwonderlijk kunnen kijken naar van alles eigenlijk. We leven zo snel en hebben nagenoeg geen oog en tijd meer voor elkaar en de mooie natuur. We razen maar door en nemen geen tijd meer om écht om ons heen te kijken en de dingen in ons op te nemen. Tijdens mijn coach opleiding, deden wij wel eens stilte wandelingen, dat vond ik vreemd, ongemakkelijk, zeker als kletskous, maar wat was dat eigenlijk heerlijk. Even écht kijken, genieten en bij jezelf blijven. Je ziet opeens veel meer en komt écht tot rust. Mindfullness ten top, waarvan we nu weten dat dit veel gezonder voor ons is.
Kinderen leven veel meer in het nu en daarom zijn ze zo prachtig, ze maken zich geen zorgen om gister of over wat er morgen gaat gebeuren. Op dat vlak (en nog vele andere) kunnen we een voorbeeld aan ze nemen! ❤
Wanneer keek jij voor het laatst met échte aandacht om je heen?